Donderdagavond 30 november, betrad Coby Dekker (voorzitter Speelgoedbank) de “zeepkist” om aan de gemeenteraad te vertellen over het schrijnende lot van de Speelgoedbank op de Gasthuisstraat. De Speelgoedbank is wanhopig op zoek naar een nieuwe locatie, omdat zij het huidige pand moeten gaan verlaten.
Het is ongelooflijk om te zien hoe een cruciale instelling als de Speelgoedbank geconfronteerd wordt met een dreigende ondergang. Deze plek staat niet alleen symbool voor het geven van speelgoed aan kinderen in nood, maar fungeert ook als een centrum voor verzorgingsproducten, onderwijsmaterialen en als een bruisende hub waar vrijwilligers een betekenisvolle bijdrage kunnen leveren.
Deze bank van hoop en steun wordt nu bedreigd door een onwrikbare vastgoed realiteit. De nieuwe eigenaar van het pand plant een verbouwing, wat de Speelgoedbank een groot deel van haar broodnodige ruimte zal ontnemen. Dit betekent niet alleen het verlies van een fysieke locatie, maar ook het afbrokkelen van een waardevolle steunpilaar voor honderden kinderen en talloze anderen die afhankelijk zijn van haar vrijgevigheid.
Het gaat hier niet alleen om het verstrekken van speelgoed. De visie van de Speelgoedbank strekt zich uit naar educatie over recycling, het oprichten van een speel-o-theek voor alle inwoners en het ondersteunen van wereldwijde missies om armoede te bestrijden. Het is een visie doordrenkt met empathie en verbondenheid met onze gemeenschap.
Maar te midden van deze nobele doelstellingen lijkt de Speelgoedbank te verdrinken in een zee van bureaucratische beperkingen. Het is pijnlijk om te zien hoe onze samenleving soms verstrikt raakt in regels en voorschriften, terwijl de menselijkheid uit het oog verloren wordt.
De vraag die we onszelf moeten stellen, gaat verder dan het redden van de Speelgoedbank. Het gaat om onze prioriteiten als gemeenschap. Is er werkelijk geen ruimte voor de bescherming van deze instelling? Moeten we niet streven om diegenen te ondersteunen die afhankelijk zijn van de vrijgevigheid en steun die de Speelgoedbank biedt?
Het verlies van deze locatie gaat verder dan alleen het fysieke aspect. Het betekent het verlies van onderlinge gesprekken voor vrijwilligers, het dwingt andere organisaties zoals Yulius om elders hun toevlucht te zoeken, het beperkt ruimte voor inschrijven van evenementen zoals het Timmerdorp.
Coby Dekker, onvermoeibaar in haar inspanningen, heeft gestreden om een nieuwe thuisbasis te vinden. Maar haar inzet lijkt zich vast te lopen tegen vastgoedsysteem dat lak schijn te hebben voor de nood van anderen.
Waarom moet een onmisbare instelling als de Speelgoedbank stoppen om haar nobele werk voort te zetten? Kan de gemeente Gorinchem dit zonder enige emotionele betrokkenheid laten passeren? Dit is niet slechts een kwestie van regels en beleid; het gaat om het behoud van een hartverwarmende plek die zoveel betekent voor zovelen. Het is tijd om niet alleen te praten, maar actie te ondernemen. Want als we deze instelling verliezen, verliezen we een essentieel stukje van onze gemeenschap en menselijkheid.
Reactie plaatsen
Reacties